1 september, een datum die in ieders geheugen willens-nillens gegrift staat.
Op één september kriebelt het altijd een beetje (hard) bij leerlingen, ouders en het onderwijzend personeel.
Sommige kinderen gaan voor het eerst naar de kindercrèche, kleutertuin of lagere school.
Hartverscheurende taferelen vallen die avond gegarandeerd op televisioneel gebied te aanschouwen. Ontroerend …
Aan iedereen die deze beelden te zien krijgt zou ik suggereren om mee te huilen. Niet enkel omwille van het feit dat kinderen hun traantjes uit scheidingsangst de vrije loop laten of omdat ouders beseffen dat hun spruit de babyfase ontgroeid is, maar wel omwille van het verplicht genieten van onderwijs.
Het klinkt voor velen wat tegenstrijdig: dat huilen van geluk omdat je verplicht wordt naar school te gaan. En doch, schoolplicht is een unieke kans die honderdduizenden kinderen in de wereld niet gegund is.
Wij zijn op dat vlak echt wel bevoorrecht. Onderwijs genieten is immers een fundamenteel voorrecht. Een maatschappelijke-economische investering die niet enkel zorgt voor de persoonlijke ontwikkeling, maar ook voor toekomstig maatschappelijk welzijn en welvaart.
Vroeger was een diploma secundair onderwijs meer dan voldoende.
Vandaag is dit een minimumvereiste. Komt daarbij dat in vele gezinnen beide ouders samen uit werken en dus minder tijd hebben voor de opvoeding van hun kroost zoals vroeger. Wat maakt dat onderwijs steeds meer een grotere maatschappelijke rol vervult.
Nu zijn er ook heel wat jongeren voor wie de schoolse carrière niet helemaal volgens plan verloopt, met soms schrijnende persoonlijke en maatschappelijke gevolgen. De oorzaak kan van velerlei aard zijn: onvoldoende motivatie, schrijnende gezinssituaties, taalachterstand … Als maatschappij – en wij als politici voorop- – is het onze taak steevast op zoek te gaan naar een benadering waarbij we alle kinderen alle kansen geven die zijzelf én de maatschappij verdienen.
Zo pleit Open VLD ervoor om de minimumleeftijd voor leerplicht op te trekken. (lees hier de Open VLD visie).
Het moet gezegd, dit wordt mede ingegeven als remedie om jongeren, die vanwege hun taalachterstand of familiale toestand, te weinig of geen kansen krijgen om het eerste leerjaar met succes aan te vatten. Niet alleen zorgt dit voorstel om mogelijke achterstanden preventief weg te werken, maar ook om kinderen zonder achterstand de mogelijkheid te geven om vooruit te lopen en zichzelf sneller te ontwikkelen.
De eerste school: maar is er wel plaats?
Nu begrijp ik uiteraard dat je niet zomaar schoolgebouwen kan tevoorschijn toveren, want daarvoor is een langetermijnvisie en planning nodig. Om de druk op de ketel te houden in het Gentse vroeg ik aan Gents Schepen van Onderwijs hoeveel kinderen nu in de instapklasjes zitten en hoe de geboortecijfers evolueren in het Gentse (lees mijn artikel hierover).
Daaruit valt af te leiden dat we niet alleen opnieuw vanaf 1 september aanstaande, maar ook in de daaropvolgende jaren zullen blijven kampen met dit capaciteitsprobleem indien er niet heel dringend actie ondernomen wordt. Het zal je maar overkomen als ouder, om je kind op school te kunnen inschrijven, dien je een nachtjes voor de schoolpoort te kamperen, in plaats van op een zonnige camping. Ook voor de overheid is schoolplicht een dwingend gegeven en dient zij dit recht aan te bieden.
De eerste school: … en wat met de veiligheid
Als jouw kind dan eindelijk een stek heeft gevonden in de school die jouw voorkeur wegdraagt, dan wil je ook absolute veiligheid voor jouw kind. Je wil als ouder je kind immers met een gerust gemoed en in volle vertrouwen kunnen achterlaten in een veilige omgeving.
Tegen fanatici zoals in Beslan (1 september 2004 – (bekijk via YouTube) is geen enkele open democratische samenleving bestand zonder repressief te worden, maar tegen gekken als De Gelder (23 januari 2009, St-Gillis – (lees meer op Wikipedia) kunnen we wel eenvoudige maatregelen treffen, eenvoudigweg door de toegang te controleren en te beperken.
We kunnen immers niet tolereren dat eenieder zomaar komt binnenwandelen.
De idee van de toegangsbadges steun ik dan ook ten volle .
Maar laten we het dan ook meteen comfortabel maken voor alle betrokkenen. Het is immers niet altijd hetzelfde familielid die een kind komt ophalen na de schooluren. Ook opa moet in staat zijn oogappel af te halen als beide ouders verhinderd zijn. Een tweede, bijkomende badge vond ik dan ook een kleine moeite om het comfort van de familie te verhogen. (meer hierover).
Recent stelde ik ook een vraag om een veilige oversteekplaats te bekomen aan de school aan de Van Monckhovenlaan en ik ben dan ook tevreden dat de schoolgaande jeugd en de buurtbewoners zich voortaan door mijn tussenkomst veilig kunnen verplaatsten.
Overigens, rest mij enkel nog alle kinderen, jongeren, ouders en het onderwijspersoneel veel succes toe te wensen voor 1 september.
Alvast voor iedereen een welgemeende, spreekwoordelijke kus van de juf en een bank vooruit gewenst!
One thought on “De eerste school: stapsgewijs kiezen voor de toekomst”
Comments are closed.